اقتصاد کویت بر پایه صادرات نفت استوار است. از آنجا که این کشور نظام مالیاتی گسترده‌ای ندارد، دولت با استفاده از سیاست‌های یارانه‌ای، نوعی بازتوزیع ثروت را در جامعه اجرا می‌کند. این سیاست‌ها به‌ویژه در سال‌های اخیر به ابزاری برای تشویق جوانان به ورود به بازار کار خصوصی تبدیل شده‌اند. بسیاری از شهروندان کویتی همچنان ترجیح می‌دهند در بخش دولتی مشغول شوند، اما با پرداخت یارانه‌های ویژه، دولت تلاش می‌کند جذابیت اشتغال در بخش خصوصی را افزایش دهد.
یارانه مردم کویت یکی از موضوعات مهم در نظام اقتصادی و اجتماعی این کشور به شمار می‌آید. کویت با اتکا به درآمدهای نفتی، سال‌هاست که بخشی از ثروت خود را در قالب یارانه‌های مستقیم و غیرمستقیم به شهروندانش بازمی‌گرداند. این یارانه‌ها نه تنها به‌عنوان کمک‌هزینه زندگی عمل می‌کنند، بلکه ابزاری برای مدیریت بازار کار و ایجاد توازن میان بخش دولتی و خصوصی نیز محسوب می‌شوند.
اهمیت یارانه در ساختار اقتصادی کویت
اقتصاد کویت بر پایه صادرات نفت استوار است. از آنجا که این کشور نظام مالیاتی گسترده‌ای ندارد، دولت با استفاده از سیاست‌های یارانه‌ای، نوعی بازتوزیع ثروت را در جامعه اجرا می‌کند. این سیاست‌ها به‌ویژه در سال‌های اخیر به ابزاری برای تشویق جوانان به ورود به بازار کار خصوصی تبدیل شده‌اند. بسیاری از شهروندان کویتی همچنان ترجیح می‌دهند در بخش دولتی مشغول شوند، اما با پرداخت یارانه‌های ویژه، دولت تلاش می‌کند جذابیت اشتغال در بخش خصوصی را افزایش دهد.
گروه‌های دریافت‌کننده یارانه
یارانه‌ها در کویت طیف متنوعی از شهروندان را شامل می‌شود. به‌طور کلی، سه گروه اصلی مشمول حمایت‌های مستقیم هستند:
-
فارغ‌التحصیلان دانشگاهی: میزان یارانه بسته به مدرک تحصیلی و وضعیت تأهل متفاوت است. در برخی رشته‌ها مانند پزشکی و مهندسی، مبالغ بالاتری به افراد تعلق می‌گیرد.
-
بیکاران: دولت برای افرادی که فاقد شغل هستند مبالغی در نظر گرفته است که می‌تواند بسته به شرایط خانوادگی افزایش یابد.
-
کارگران بخش خصوصی: این دسته از شهروندان برای ترغیب به ادامه فعالیت در بازار کار غیر دولتی، یارانه‌های تکمیلی دریافت می‌کنند.
مبالغ پرداختی؛ از کمک‌هزینه تا رفاه اجتماعی
بر اساس اطلاعات موجود، یارانه‌ها از حدود ۲۲۵ دینار تا بیش از ۱۲۰۰ دینار کویتی در ماه متغیر است. این ارقام بسته به مدرک تحصیلی، وضعیت تأهل، تعداد فرزندان و حتی شرایط خاصی مانند معلولیت تغییر می‌کند. به‌عنوان مثال، فارغ‌التحصیلان رشته‌های پزشکی یا داروسازی در صورت تأهل می‌توانند نزدیک به ۹۰۰ دینار کویتی در ماه دریافت کنند، در حالی که بیکاران یا افراد با تحصیلات متوسطه مبالغ پایین‌تری می‌گیرند.
این تفاوت نشان می‌دهد که سیاست یارانه‌ای کویت صرفاً یک کمک‌هزینه ساده نیست، بلکه سازوکاری برای ایجاد تمایز و تشویق گروه‌های خاص در مسیرهای معین است. با این حال، پرسش اساسی اینجاست که آیا این مدل می‌تواند در بلندمدت پایدار باقی بماند یا با تغییر شرایط اقتصادی، دستخوش اصلاح خواهد شد؟
نقطه حساس؛ آینده یارانه‌ها در سایه نوسانات نفتی
در سال‌های اخیر، برخی گزارش‌ها و شایعات از احتمال کاهش یا بازنگری در نظام یارانه‌ای کویت حکایت داشته‌اند. هرچند دولت این موضوع را رسماً تکذیب کرده، اما با توجه به افت‌وخیز قیمت جهانی نفت و افزایش هزینه‌های عمومی، نمی‌توان نسبت به آینده این سیاست بی‌تفاوت بود. بسیاری از کارشناسان معتقدند ادامه پرداخت مبالغ سنگین یارانه در شرایطی که بودجه کشور به شدت به نفت وابسته است، می‌تواند چالش‌برانگیز باشد.
در همین نقطه است که بحث اصلی آغاز می‌شود: آیا یارانه‌های کویت تنها ابزار توزیع رفاه هستند یا ابزاری سیاسی و اقتصادی برای تثبیت ساختار قدرت؟ جزئیات دقیق میزان یارانه‌ها برای هر گروه، نحوه پرداخت آن‌ها، و نیز تحلیل عمیق‌تر از پیامدهای این سیاست، موضوعی است که در منبع اصلی به‌طور کامل بررسی شده است.
برای مطالعه ادامه مقاله و دسترسی به جزئیات کامل، به منبع اصلی مراجعه کنید.
منبع: مجله ازهیچ
- ۵ بازديد
- ۰ ۰
- ۰ نظر
