کویت برای بسیاری، نماد رفاه است. کشوری کوچک با منابع عظیم نفتی، جایی که درآمد شهروندانش از بخش دولتی تأمین می‌شود و گفته می‌شود "هیچ فقیری ندارد." اما آیا این تصویر، تمام واقعیت است؟
بر اساس داده‌های رسمی از سازمان‌هایی مانند یونیسف، سازمان بهداشت جهانی و CIA World Factbook، فقر قابل اندازه‌گیری در کویت وجود ندارد. حتی دایرةالمعارف Nations Encyclopedia هم تأکید می‌کند که «فقر تقریباً در کویت وجود ندارد.»
کویت برای بسیاری، نماد رفاه است. کشوری کوچک با منابع عظیم نفتی، جایی که درآمد شهروندانش از بخش دولتی تأمین می‌شود و گفته می‌شود "هیچ فقیری ندارد." اما آیا این تصویر، تمام واقعیت است؟
بر اساس داده‌های رسمی از سازمان‌هایی مانند یونیسف، سازمان بهداشت جهانی و CIA World Factbook، فقر قابل اندازه‌گیری در کویت وجود ندارد. حتی دایرةالمعارف Nations Encyclopedia هم تأکید می‌کند که «فقر تقریباً در کویت وجود ندارد.»
اما زندگی واقعی لزوماً به آمارها وفادار نیست.
روایت‌های مردمی، تجربیات کاربران شبکه‌های اجتماعی و ویدیوهای خیابانی چیز دیگری می‌گویند. وقتی از مردم عادی در خیابان‌های کویت می‌پرسی که با حقوق ماهانه‌شان چطور زندگی می‌کنند، بسیاری از آن‌ها لبخند تلخی می‌زنند و می‌گویند:
«المعاش، ما عاش»
یعنی: "حقوق، زندگی نمی‌ده..."
کارگرانی هستند که برای پر کردن باک بنزین باید گوشی‌شان را بفروشند، مهاجرانی که سال‌هاست در کویت کار می‌کنند اما هنوز تابعیت ندارند و حتی بیمه درمانی هم ندارند. این افراد، اگرچه در خاک یک کشور ثروتمند زندگی می‌کنند، اما تجربه‌شان از زندگی چیزی نیست جز انتظار، قرض، و تلاش برای زنده ماندن.
در کنار این‌ها، فشار اقتصادی عمومی نیز رو به افزایش است. کاهش جهانی قیمت نفت باعث شده دولت کویت طرح‌های ریاضتی اجرا کند؛ یارانه‌ها را کم کند، رشد حقوق‌ها را متوقف کند و بر صرفه‌جویی در هزینه‌ها تمرکز کند.
اما یکی از صریح‌ترین نقدها را ثائر الرشیدی، روزنامه‌نگار کویتی، سال‌ها پیش نوشت:
«۹۰٪ از کویتی‌ها در نیمه دوم هر ماه فقیرند. اجاره‌ها بالا، وام‌ها سنگین، و قیمت‌ها خارج از کنترل دولت هستند.»
او حرفی را زد که خیلی‌ها در دل دارند ولی کمتر کسی جرئت گفتنش را پیدا می‌کند...
اگر می‌خواهی ادامه این روایت واقعی از زندگی در کویت را بخوانی، به منبع اصلی سر بزن:
پشت‌پرده زندگی در کویت ثروتمند – ادامه مطلب
- ۶ بازديد
- ۰ ۰
- ۰ نظر
